Voor de bijeenkomst van Zin in Zondag op 5 februari is Kathleen Ferrier uitgenodigd om te komen spreken over haar boek ‘Hoe wij hier ook samen kwamen, een pleidooi voor menselijkheid, nieuwsgierigheid en de verbindende kracht van verhalen’ (uitgeverij Balans, 2020). Het boek is een heel persoonlijk verhaal over haar leven en haar werk.

We kennen Kathleen Ferrier vooral van haar werk in Chili en Brazilië als deskundige op het terrein van ontwikkelingssamenwerking. Later werkte zij ook in Nederland en Hongkong. In Nederland vertegenwoordigde zij van 2002 tot 2012 het CDA in de Tweede Kamer. Haar vader, Johan Ferrier, was de eerste president van Suriname, haar moeder was Edmé Vas, lerares. Ook haar vader was aanvankelijk onderwijzer. Beiden zagen het grote belang in van ‘ont-wikkeling’. Dat hun voorouders behoorden tot de tot slaaf gemaakten, was hierbij hun drijvende kracht.

Voor Kathleen Ferrier is het van belang om te weten wie iemands vader en moeder zijn, het verhaal van iemand te kennen. Zonder verhaal wordt een mens gereduceerd tot een eendimensionaal wezen, van wie alleen haar etnische afkomst telt of zijn positie in de maatschappij. Zonder achtergrondkennis worden voorbarige oordelen geveld en worden etiketten geplakt en is er geen contact met mensen buiten de eigen ‘bubbel’. Als zwarte vrouw moet je jezelf steeds opnieuw bewijzen.
Verhalen werken samenbindend. Verhalen spreken van grote dromen. Verhalen geven hoop. We moeten weer vertellers worden, zegt Ferrier. Verhalen vertellen van de kracht en moed van voorouders, van tot slaaf gemaakten. Verhalen zijn van betekenis voor de rol van moraliteit, ze leren je kiezen tussen goed en kwaad.
In Chili, bijvoorbeeld, werd fictie werkelijkheid. Een diep gekoesterde wens was een toilet in eigen huis, bestrating en straatverlichting. Door elkaar daarover te vertellen, zich vervolgens te organiseren kon dit verlangen uiteindelijk waar gemaakt worden.

In alle landen waar Kathleen werkte ontdekte zij de kracht van verhalen, de kracht van taal. Ze ontdekte ook dat er een nieuw soort taal aan het ontstaan was, namelijk de taal van mensen die de straat op gaan om op te staan tegen militair gezag, de stem van het volk en de rol die digitale media hierbij spelen. Met behulp van deze media is communiceren ‘als water’ mogelijk. Het water, de informatie, kan in alle uithoeken komen en zijn werk daar doen.

Het populisme maakt opgang. Het is daarom de hoogste tijd om elkaar moed in te spreken met verhalen van dappere mensen, die ook ons moed en strijdkracht kunnen geven.